همه مي پرسند « چرا شكسته دلت ؟ مثل آنكه تنهايي ؟ ...
چقدر هم تنها !
پاسخ يك دريا را در قطره نمي توان پيدا كرد ...
 و سخن هزاران سال را در لحظه نمي شود جستجو كرد ....
 حرفهاي ساده من چقدر در هزارتوي ذهن پيچيده مي شود ؟
 مگر ساده تر از اين هم مي توان صحبت كرد ؟‌!
 من از قله نمي آيم ...
 دره هم جاي من نيست ...
من شهسوار عشقم و عشق همراه باد هميشه فرار مي كند...
 جاده ترك برداشته است از استواري من ...
 من كوله بار خويش را بسته ام .

      سلام اي چشم باراني ! پناهم مي دهي امشب ؟
      سوالم را که مي داني ! پناهم مي دهي امشب ؟

      منم آن آشناي ساليان گريه و لبخند
      و امشب رو به ويراني ، پناهم مي دهي امشب ؟

      ميان آب و گل رقصان ، ميان خار و گل خندان
      در آن آغوش نوراني ، پناهم مي دهي امشب ؟

      دل و دين در کف يغما و من تنها و من تنها...
      در اين هنگام رو حاني ، پناهم مي دهي امشب ؟

      به ظلمت رهسپار نور و از ميراث هستي دور
      در آن اسرار پنهاني ، پناهم مي دهي امشب ؟

      رها از همت بودن ، رها از بال و پر سودن
      رها از حد انساني ، پناهم مي دهي امشب ؟

      نگاهت آشنا با دل ، کلامت گرمي محفل
      تو از چشمم چه مي خواني ؟ پناهم مي دهي امشب ؟